Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;Το αιώνιο δίλημμα.

Σουβλάκια versus καλαμάκια, Τσιμισκή εναντίον Καρύτση, Μεγάλου Αλεξάνδρου κόντρα σε Διονυσίου Αρεοπαγίτου και άλλα τέτοια Αιώνια Διλήμματα. Πολλά σε ένα!

άποιοι έχουν ζήσει και στις δύο πόλεις. Κάποιοι μόνο σε μία και έχουν περάσει ως επισκέπτες από την άλλη. Κάποιοι ήταν Αθηναίοι και σπούδασαν Σαλονίκη, κάποιοι ανάποδα. Δηλαδή πιο αντικειμενικούς κριτές για να λύσουν το Αιώνιο Δίλημμα δεν πρόκειται να βρεις.

Αθήνα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Την έχω σιχαθεί και την έχω σιχτιρίσει πολλές φορές αυτή την πόλη. Από τότε που έπηζα σε ένα λεωφορείο προσπαθώντας να προσεγγίσω το Μετσόβιο μέχρι και τώρα που κατεβαίνω μια βόλτα στο Μετς και βλέπω στη θέση μιας υπέροχης γειτονιάς έναν κόσμο γεμάτο μιζέρια και τσαπατσουλιά. Εδώ υπάρχει ένα αλλά. Την Αθήνα αν την ζήσεις και την περπατήσεις, θα βρεις εκείνα τα σημεία που σου ταιριάζουν και τα αγαπάς ανιδιοτελώς, όσο βρώμικα, ξεχασμένα και παρεξηγημένα κι αν είναι. Έμαθα να αγαπάω την Αθήνα για την θάλασσά της, καθότι γεννημένος στη Βούλα. Αλλά τα φοιτητικά χρόνια τα πέρασα στο κέντρο. Το ίδιο και τον ενάμιση χρόνο που ζω πλέον στο Παγκράτι. Την βόλτα στην Πλάκα πριν το θερινό στο Σινέ Θησείον, τα μοναχικά αράγματα στον Λυκαβηττό, το τρέξιμο πάνω από το Καλλιμάρμαρο, τις πρωινές βόλτες με τα πόδια στο Κολωνάκι και την αίσθηση κάθε φορά που περνάω την ταμπέλα που με ενημερώνει για την είσοδο στον Δήμο Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, δεν τα αλλάζω με καμία Θεσσαλονίκη.Χαλαρός είμαι και στην Αθήνα. Ο πιο χαλαρός απ’ όλους.

 

Αθήνα, πόλη ξελογιάστρα, ψηφίζει η Νίκη Χαγια

Καμία πόλη ερωτική, καμία μπουγάτσα με τυρί/κρέμα/χόρτα/κιμά/φασόλια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, κανένα σουβλάκι με πίτα, κανένας Ρέμος, κανένας Θερμαϊκός που μυρίζει σαν χαλασμένο αυγό, κανένας λευκός πύργος που πήρες τα φιλιά της και κανένας σαλονικιός που ψηφίζει Ψωμιάδη. Απο τη Θεσσαλονίκη το μόνο που κρατώ είναι ο σένιος ο Μπουταρης και τα τρίγωνα Πανοράματος (και αυτά εδώ που τα λέμε άνετα τα αλλάζω με το μιλφέιγ του Ριβιερα στο Παλαιο Φάληρο). Αθήνα μόνο.

 

Αθήνα o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είναι κάπως ειρωνικό- νομίζω έχω περάσει ωραιότερα στη Θεσσαλονίκη τον τελευταίο χρόνο από ό,τι στην Αθήνα, από τις βραδιές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου (που έφταναν πολύ πιο πέρα από τις αποθήκες) μέχρι τα καλοκαιρινά σούρουπα στη Ζεύξιδος. Το 2012 αναμφίβολα θα το θυμάμαι με εικόνες από τη Θεσσαλονίκη. Αλλά η Αθήνα είναι η πιο μεγάλη πόλη και, τόσο με την ασχήμια της όσο και με την ομορφιά της, αυτό είναι κάτι που μετράει. Όλα είναι κάπως πιο εμφατικά, από το θυμό και την αβεβαιότητα μέχρι τη διάθεση και την αναζήτηση. Όλα είναι πιο άμεσα. Πιο έντονα. Πιο. Είναι αυτοί οι ρυθμοί και αυτή η -θες, δε θες- αλήθεια που μου την κάνουν απαραίτητη. Ακόμα και τώρα. Ειδικά τώρα.

Αθήνα ο Μάνος Χωριανόπουλος

«Η Αθήνα είναι τρελή, τη νύχτα ολοφώτιστη, τη μέρα σκοτεινή»τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος.

Τη μεταμόρφωση της Αθήνας τη νύχτα δεν την αλλάζω. Σαν να κάνει ότι μπορεί για να σε διώξει τη μέρα με το χάος της και ξαφνικά να βάζει τα καλά της και να σου δίνει αμέτρητες επιλογές.Πάντα υπάρχει κάτι να ανακαλύψεις, ένα νέο στέκι, ένας νέος χώρος για διασκέδαση.

Και αν κάποιες φορές με κουράζει με το μποτιλιάρισμα και το θόρυβό της, τη συγχωρώ μετά από λίγες μέρες βασανιστικής ηρεμίας σε μια μικρότερη πόλη ή ένα χωριό.

Έχει και τον Παρθενώνα, που ακόμα και αν τον επισκεπτόμαστε σπάνια είναι σημείο αναφοράς για όλους, μόνο και μόνο γιατί ζούμε στην πόλη που φιλοξενεί το πιο σημαντικό μνημείο παγκοσμίως και γύρω από αυτό μπορείς να κάνεις την ωραιότερη βόλτα ή απλώς να αράξεις.

Όμορφη η Θεσσαλονίκη, ωραίοι οι ρυθμοί της, ακόμη ωραιότερες οι γυναίκες της, αλλά η απουσία μετρό και αυτό το πρόβλημα με το πώς θα πεις τα σουβλάκια είναι σοβαρά μειονεκτήματα.

Αθήνα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Θεσσαλονίκη… Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ (1). Η πόλη με τα καλύτερα παιδιά (3). Η πόλη που ξέρει να διασκεδάζει (4). Η πόλη που ξέρει από καλό φαγητό (5). Η ερωτική συμπρωτεύουσα (6). Έξι πολύ καλοί λόγοι να ψηφίσω Αθήνα. Οκτώ αν προσθέσουμε τον Ψωμιάδη και την εμμονή με τη Χαλκιδική. Αδικία για τα μπασκετικά ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρη και τα τρίγωνα πανοράματος, αλλά αλήθεια.

Όχι ότι με την πρωτεύουσα σκας και μπαλόνια από τη χαρά σου. Για την ακρίβεια η Αθήνα θα μπορούσε να είναι ωραία, αν δεν υπήρχαν οι Αθηναίοι στη μέση. Τελικά κατέληξε μια πόλη κακάσχημη που δεν σεβάστηκε ποτέ τον εαυτό της ή την ιστορία της. Κακοφτιαγμένες οι γειτονιές που άνθισαν το ’70 και το ’80, κακοδιατηρημένες οι παλιές του κέντρου. Ότι έχει περισσέψει από τα αρχαία, η παραλία (από το Φάληρο ως το Σούνιο) σώζουν την παρτίδα. Ως εκεί.

Αθήνα, οπότε δια της ατόπου απαγωγής, ακόμη κι αν η Θεσσαλονίκη για αυτό το 3ήμερο (και μόνο) κερδίζει τις εντυπώσεις λόγω ανταλλαγής πληθυσμών.

ΥΓ. Ξέχασα τον ένατο και σημαντικότερο λόγω να προτιμά κανείς την Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη: τον Άλκη (τον) Βασιλείου.

 

Αθήνα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρόκειται για δυο τελειωμένες πόλεις. Άκρως ενδιαφέρουσες και οι δυο, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Άσχημες, βρώμικες, ανοργάνωτες, αφιλόξενες, χωρίς το παραμικρό ίχνος ευαισθησίας απέναντι σε βασικές έννοιες όπως η ρυμοτομία, η οικολογία και ο σεβασμός απέναντι σε πληθυσμιακές ομάδες με ειδικές ανάγκες. Ένας συνδυασμός άθλιας τοπικής αυτοδιοίκησης εδώ και δεκαετίες, ασυνείδητων κατοίκων και βλαμμένων οδηγών. Η Αθήνα σταμάτησε να είναι όμορφη από το τέλος της δεκαετίας του ’70, η Θεσσαλονίκη ήταν πανέμορφη όταν την είχα επισκεφτεί το 1985 και σχεδόν αποκρουστική όταν ξαναπήγα 15 χρόνια αργότερα. Ναι οκ, ξέρω, θα αρχίσει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Ότι αν την περπατήσεις (την καθεμιά τους) θα βρεις ωραίες γωνιές, όμορφα μέρη κλπ κλπ. Σύμφωνοι. Και; Υποτίθεται ότι το βλέπουμε συνολικά. Και συνολικά αμφότερες είναι για τα πανηγύρια. Σα πάνω, το μόνο πλεονέκτημα που έχουν, είναι ότι βρίσκονται καμιά δεκαριά χρόνια πίσω στη γενικότερη μαλακία. Αλλά δυστυχώς απλά ακολουθούν. Οπότε θα μου πείτε, γιατί διαλέγεις την Αθήνα κύριος; Ξέρω γω… Εδώ γεννήθηκα, εδώ είναι οι φίλοι μου, εδώ υπάρχουν αυτές οι γωνιές και τα στέκια που λέγαμε παραπάνω, εδώ ξέρω. Αυτή διαλέγω με την υποσημείωση πως μέσα στο μυαλό μου υπάρχει πάντα η επιθυμία να την ξεφορτωθώ μια και καλή. Και δε θα αργήσει να έρθει η ώρα. Αμήν.

 

Θεσσαλονίκη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θα ήταν 3 τα ξημερώματα, θα ήταν 4, όταν έτρωγα την τελευταία μου μπουγάτσα σε ένα στενάκι λίγο πριν την Τσιμισκή και σκεφτόμουν πώς θα ήταν να δουλεύω σε κάποιο γραφείο (ή οπουδήποτε) κάπου εκεί τριγύρω.

Θα ήταν 4 τα ξημερώματα, θα ήταν 5, όταν έφευγα από την ταράτσα στη Βαλαωρίτου και σκεφτόμουν πώς θα ήταν να ζω σαν φοιτητής σ’ αυτήν την πόλη. Μην στα πολυλογώ, μετά τις πολλές υποθετικές σκέψεις, πήρα το λεωφορείο, πήγα στο αεροδρόμιο και γύρισα στην Αθήνα.

Αγαπάω την Αθήνα σε βαθμό σχιζοφρένειας. Είμαι ο ίδιος που έκανα Erasmus στη Σουηδία και είχα κόψει 250 χαρτάκια για να μετράω τις μέρες να γυρίσω. Αλλά επειδη είμαι ο ίδιος που ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ τρέχω στο δρόμο λες και πίσω μου η Γη ανοίγει και καταπίνει τα πεζοδρόμια, ναι, χρειάζομαι τους χαλαρούς ρυθμούς της Θεσσαλονίκης περισσότερο από οποιονδήποτε. Χαλαρά με 15 λάμδα.

Θεσσαλονίκη ο Πάνος Κοκκίνης

Στην Αριστοτέλους και τα πέριξ βρέθηκα για πρώτη φορά φέτος. Και πέρασα (έφαγα, ήπια, αγνάντεψα τον Θερμαϊκό) υπέροχα. Ενώ τα «καλά» της Αθήνας τα τρώω στην μάπα 36 χρόνια τώρα. Την κίνηση, τα νεύρα τσατάλια, την ασχημία (κατοίκων, κτιρίων, νοοτροπίας). Ναι, είναι άδικο.

Αλλά είμαι έτοιμος για μια καινούργια σχέση στην ζωή μου. Και η Θεσσαλονίκη, όσο κακεντρεχής και τοπικιστής και αν είσαι, οφείλεις να παραδεχθείς ότι είναι ερωτεύσιμη. Την καψουρεύεσαι με το που την βλέπεις. Και μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη πόλη της Ελλάδας. Αν εξαιρέσεις φυσικά τα Χανιά και την Ναύπακτο (Τι θέλεις τώρα; Είναι από εκεί η γυναίκα μου και δεν γουστάρω μπλεξίματα). Άσχετα αν, μετά από ένα χρονικό διάστημα, αρχίζεις και βλέπεις και τα δικά της τα σπυριά στο πρόσωπο. Επίσης η άμμος της Χαλκιδικής είναι ένα βήμα μακριά. Και δεν έχω τίποτα που σιχαίνομαι πιο πολύ στην Αθήνα από το γεγονός ότι, ενώ μένω στον Άλιμο, η πιο κοντινή παραλία που μπορώ να πάω και να μην είναι θεοβρώμικη, είναι λίγο πριν το Σούνιο.

Θεσσαλονίκη ο Μάνος Μίχαλος

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσει η στιγμή που θα διαλέξω τη Θεσσαλονίκη αντί της Αθήνας. Και δεν το λέω επειδή “είμαι αθηναίος και οι αθηναίοι είναι καλύτεροι” ή για όλες αυτές τις μαλακίες που μπήκαν ανάμεσα στις δύο πόλεις, επειδή στην καθεμιά υπάρχει και διαφορετική συμμορία πολιτικών που καθορίζουν τις τύχες τους. Όπως και να ‘χει, δεν ξέρω αν η Αττική Οδός καιτ ο Μετρό είναι επιτεύγματα του 20ου αιώνα, όταν στο Λονδίνο υπάρχει Μετρό 100+ ετών, αλλά η Τσιμισκή και μια περπατησιά στον πεζο-ποδηλατόδρομο μπροστά από τον Θερμαϊκό, είναι θαύματα ωραίας ζωής και ευτυχίας.

Κι ενώ καταλαβαίνω τη μικρότερη αγορά εργασίας, την προκλήση “να πετύχω στην τεράς-στια Αθήνα”, την ανάγκη για καλύτερη ζωή (αλλά σε χειρότερη πόλη;), πιστεύω και δέχομαι ότι όλοι Θεσσαλονικείς είναι άνθρωποι που έχουν αφήσει πολύ σημαντικά πράγματα πίσω τους: από μια βόλτα στη Βαλαωρίτου, δεκάδες τραγούδια του Μητροπάνου, πιάτα με απίθανο φαγητό, γλυκά για να δακρύσεις, ένα χαλαρό καφέ, κομμάτια μπουγάτσας, ζεστής με άχνη και κρέμα, βόλτα στις βιτρίνες, βόλτα στα Λαδάδικα και ένα παράδεισο, περίπου μια ώρα μακριά, όπως μου λέει συχνά ένας φίλος μου (για τη Χαλκιδική μιλάω).

Αν δεν υπήρχε και το (αιώνιο) δίλημμα Σουβλάκι ή Καλαμάκι, που αρνούμαι να κατανοήσω, μπορεί να είχα ήδη μετακομίσει.

 

Θεσσαλονίκη η Έλενα Μπουζαλά

Γιατί θέλω να γυρίσω, έστω για λίγο, στα παλιά. Στην εποχή που με ένοιαζε η πρωινή μου μπουγάτσα να έχει πολύ κανέλα και ζάχαρη, τότε που περπατούσα από το σπίτι μου στο Πανεπιστήμιο, έπινα καφέ και έπαιζα τένις δίπλα στην θάλασσα. Τότε που με όσα λεφτά, από εκείνα που με έδινε ο πατέρας μου, ψωνιζόμουν στο κέντρο και έβγαινα μέχρι το ξημέρωμα… Που χαμογελούσα έστω και μετά από τέσσερα χρόνια όταν άκουγα έφτιαχνα σφαίρα (αντί για έκανα ντε!), πάρε μου τηλέφωνο και “τον Αθανάσιο Διάκο τον σούβλισαν ή τον καλαμάκιασαν, γιαβρί μου;”.

Αθήνα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι για την πόλη της μια βέρα Αθηναία; Κάποια που έχει φάει στη μάπα αμέτρητους ειρωνικούς τύπους που προσπαθούν να αποδείξουν πως “δεν υπάρχουν Αθηναίοι, όλοι από χωριό είμαστε” και το βουλώνουν μόνο όταν τους λέω πως ο προπάππους μου, εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, έκλαιγε μαζί με άλλους σε μια πλατεία επειδή έχανε τη δουλειά του καθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση – και η πλατεία αυτή ονομάστηκε πλατεία Κλαυθμώνος; Κάποια που ο πατέρας της βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ ως αντιστασιακός κατά την περίοδο της Χούντας και που γνώρισε τη μαμά της στου Φλόκα στην πλατεία Βικτωρίας; Πως λοιπόν εγώ, γεννημένη, μεγαλωμένη, ευτυχισμένη εδώ μπορώ να διαλέξω μια άλλη -οποιαδήποτε άλλη- πόλη; Για αυτό και για να κλείσω, θα χρησιμοποιήσω την περιγραφή ενός ξένου, κάποιου που μπορεί να τη δει πιο καθαρή ματιά. Σε πρόσφατη συνέντευξη, ο ανταποκριτής του BBC, Mark Lowen, ο οποίος μένει στην Αθήνα εδω και ένα χρόνο, μου είπε  “H Αθήνα ειναι μια σέξι πόλη. Δεν ειναι elegant όπως το Παρίσι ή η Βιέννη, αλλα έχει δυναμισμό και ενέργεια. Ειναι επίσης γεμάτη κίνηση, θορυβώδης και σε αρκετά σημεία βρώμικη.  Είναι εξοντωτική κάποιες φορές αλλά νομίζω αντανακλά την προσωπικότητα του Έλληνα: συναισθηματική, loud και γεμάτη fun”. Αυτή ειναι η πόλη μου. Αυτός και ο χαρακτήρας μου.

Θεσσαλονίκη ο Άλκης Βασιλείου

Δεν είμαι αντικειμενικός! Το παραδέχομαι! Γεννήθηκα απέναντι από τον Λευκό Πύργο, έμαθα ποδήλατο και κολύμπι στη Χαλκιδική, μπάσκετ στο γηπεδάκι της Χανθ, έπαιξα κλέφτες κι αστυνόμους -όχι στην Αριστοτέλους όπως τραγουδάει η Χαρούλα, αλλά…- στην Καλαμαριά, έκανα τα πρώτα μου μεθύσια στην Κούσκουρα, πρωτοερωτεύτηκα στην Τσιμισκή (τα γράφω τόσο ωραία, που συγκινούμαι με τον εαυτό μου), πέρασα ατελείωτες ώρες παίζοντας πόκα στο Πανόραμα και με πάντρεψε στο Δημαρχείο της πόλης ο μπαρμπαΓιάννης Μπουτάρης, ο Δήμαρχος, που όλοι θα θέλαμε στην πόλη μας!

Παρ’ όλ αυτά, τα τελευταία 8 χρόνια μένω στην Αθήνα -μια χαρά περνάω δεν λέω- αλλά κάθε μέρα εδώ, με κάνει να συνειδητοποιώ ότι πρέπει γρήγορα να μετακομίσω και πάλι πίσω. Και προφανώς δεν φταίει η -πλανεύτρα για πολλούς- αττική γη, αλλά εγώ! Δεν θα μιλήσω ούτε για τη διασκέδαση, ούτε για το φαγητό, ούτε για τις κοντινές αποστάσεις, ούτε για το κλίμα “όλη η πόλη μια παρέα”, ούτε για τον Γκάλη (λίγο πράγμα είναι να κυκλοφορεί στην πόλη σου ο Θεός;;;), ούτε για τους έρωτες, ούτε για το γεγονός ότι η σαπίλα της πόλης (Πανίκας, Φρερωτός) μας έχει αποχαιρετήσει. Όλα αυτά, με εξαίρεση τον Νικ, τα βρίσκεις και αλλού!

Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς. Σαν τη Χαλκιδική, δεν έχει! Και όταν η Χαλκιδική απέχει από το σπίτι σου, όσο η Βούλα από τη Φιλοθέη, ε… λυπάμαι! Είναι σαν να παίζεις χαρτιά με μόνιμο φλος ρουαγιάλ στο χέρι. U cannot beat Halkidiki, dude!!!!

Αθήνα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το μοναδικό πράγμα που έχει η Θεσσαλονίκη και δεν έχει Αθήνα είναι η σούπερ δηθενιά ρυμοτομία του κέντρου με τις διαγώνιες λεωφόρους που αν είσαι πεζός χάνεσαι, περπατάς παραπάνω και αν είσαι οδηγός βλαστημάς την ώρα που αποφάσισες να ανέβεις. Βλαστημάς αλλά είναι ωραία. Κατά τα άλλα δεν μπορείς να συγκρίνεις τον περίπατο στη Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον περίπατο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τον Αρχαίο Δήμο, δεν μπορείς να συγκρίνεις την Αρετσού με την παραλιακή ζώνη, δεν μπορείς να συγκρίνεις καν τα μπουζούκια. Το μόνο που μπορείς να συγκρίνεις πλέον είναι η ταχεία φαβελοποίηση πέρα από το κέντρο και το κυκλοφοριακό. Ναι, αυτά είναι σχεδόν τα ίδια και στις δύο. Οπότε για τι μιλάμε; Οπότε Αθήνα.

 

Θεσσαλονίκη η Ιωάννα Μαμάη

Μπορεί από 4 ετών να δηλώνω μόνιμη κάτοικος Αθηνών όμως από εκείνη τη μέρα που μπήκε ο ΠΑΟΚ στη ζωή μου (ένα  κυριακάτικο μεσημέρι στο σχεδόν ετοιμόρροπο γήπεδο της Προοδευτικής) η Θεσσαλονίκη μπήκε μια και καλή μέσα στην καρδιά μου. Από τότε μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια, η Θεσσαλονίκη σήμαινε ταξίδια, εκδρομές, συνθήματα και πολύ γέλιο. Να ξεκινάς ξημερώματα και σχεδόν μεσημέρι να διασχίζεις την πλατεία Νίκης με τα μαγαζιά γεμάτα κόσμο και απέναντί σου να βλέπεις τον Λευκό Πύργο.

Όπου και αν είσαι σε αυτήν την πόλη, βλέπεις τη θάλασσα ενώ σε κάθε στενό βρίσκεις φαγάδικα κάτι που στην Αθήνα δεν συμβαίνει. Ή περπατάς και σου έρχονται μυρωδιές από τον Τερκενλή και τον Κωνσταντινίδη. Επίσης, μπορεί οι περισσότεροι να ακούν λαϊκή μουσικοί όμως οι alternative τύποι είναι πιο alternative από όσους ζουν στην Αθήνα.

Ή Θεσσαλονίκη για όσους ζουν στους ρυθμούς της Αθήνας είναι ένας τόπος χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς και ένας τρόπος να δουν έναν άλλον τρόπο ζωής, πιο ήρεμο και περισσότερη διασκέδαση.

Και τη διαδρομή προς την Τούμπα πριν τους αγώνες δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.

oneman.gr